استاد سهراب پورناظری :
سهراب پورناظری (۵ اردیبهشت ۱۳۶۲) آهنگساز موسیقی سنتی و از اساتید تنبور و کمانچه است.
او فرزند کیخسرو پورناظری و برادر تهمورس پورناظری است.
او هم اکنون با گروه شمس همکاری دارد، سهراب در سال ۱۳۶۲ (۱۹۸۴) در شهر کرمانشاه به‌دنیا آمد.
پدر او کیخسرو پورناظری نوازنده تنبور و برادر او تهمورس پورناظری است. در دو سالگی نواختن تنبور را شروع کرد؛ تنبوری که اندازه آن بزرگتر از سهراب بود و اشعار رومی و حافظ را می‌خواند.
در سیزده سالگی به‌عنوان عضوی از گروه شمس با صحنه آشنا شد و امروز او به‌عنوان یکی از اعضای مرکزی گروه شناخته می‌شود.
او در سیزده سالگی، آموختن تکنیک‌های کمانچه‌نوازی را نزد اردشیر کامکار آغاز کرد، و پس از دو سال توانست در گروه شمس به عنوان تکنواز کمانچه بنوازد.
استاد سید علی جابری:
سیدعلی جابری (زادهٔ ۳۰ شهریور ۱۳۵۳)، از اساتید تنبور و سه‌تار ایرانی است که در انگلستان زندگی می‌کند.
او از جمله نوازندگان تنبور است که در چند دوره از جشنواره موسیقی فجر، به عنوان نوازنده نخست انتخاب شد.
علی جابری سه آلبوم موسیقی به نام‌های همدلی، از زبور تنهائی و سحرخیزان منتشر نمود.علی جابری، ۳۰ شهریور ۱۳۵۳ در کرمانشاه متولد شد.
از همان اوایل دوران کودکی با وجود پدربزرگی از بزرگان و پیران طریقت، مطالب عرفانی در وجودش ریشه کرد.
در سن ۷ سالگی به تشویق پدر و عمویش نزد گل نظر عزیزی یادگیری ساز تنبور را آغاز کرد و سپس نزد سید امرالله شاه ابراهیمی و درویش امیر حیاتی که صاحب سبک‌های مختلفی در تنبور نوازی بودندیادگیری را ادامه داد.
بعد از مدتی سه تار نوازی را زیر نظر ابراهیم سپهری و حسین علیزاده فرا گرفت و تئوری موسیقی را نزد محمدرضا لطفی و کیخسرو پورناظری تعلیم دید.
استاد حیدر کاکی :
حیدر کاکی (۱۳۵۱ در دالاهو – )، موسیقی‌دان کُرد اهل ایران، و از اساتید تنبور، تار و سه‌تار، دانش آموختهٔ مقطع کارشناسی موسیقی و کارشناسی ارشد آهنگسازی از دانشگاه سوره تهران است.
وی نوازندگی تنبور را از کودکی شروع و طی سالیان متمادی نزد علی‌اکبر مرادی آموزش دید.
او موسیقی دستگاهی را نزد علی‌اکبر شکارچی، عطاءالله جنگوک و داریوش پیرنیاکان، آموخت و پژوهش موسیقی را از محسن حجاریان و ساسان فاطمی و موسیقی کلاسیک غربی را از مصطفی کمال پورتراب، تقی ضرابی، محسن الهامیان، وارطان ساهاکیان و کیاوش صاحب نسق آموخت.
کاکی همکاری متعددی با علی‌اکبر مرادی در زمینۀ اجرای کنسرت و انتشار آلبوم‌های موسیقی تنبور و نگارش کتاب شیوه آموزش تنبور صد درس داشته‌است.کاکی سرپرستی گروه تنبورنوازان واله را بر عهده دارد
استاد فرید الهامی:
فرید الهامی در ۲۳ فروردین ۱۳۵۹ در شهر صحنه در استان کرمانشاه در خانواده‌ای هنرمند متولد شد.
پدربزرگ او سید ایاز قزوینه‌ای از اساتید صاحب سبک مقام بوده‌است.در هفت سالگی به تشویق مادر سه تار را نزد پسر عموهایش، سید صفی‌الدین و سید وهاب آغاز کرد و همزمان به فراگیری ساز تنبور نزد پدربزرگش سید ایاز قزوینه‌ای پرداخت.
پس از وفات پدربزرگ شاگردی را نزد سید امرالله شاه ابراهیمی ادامه داد و مقام‌های باستانی و حقانی تنبور را نزد وی فرا گرفت.
وی در سال ۱۳۷۹ اقدام به تشکیل گروه موسیقی با نام زمزمهٔ عشق کرد و همزمان در گروه روچیار به سرپرستی استاد بهروز طاهری ادامۀ فعالیت داداو سپس در سال ۱۳۸۴ گروه فردوسی را پایه نهاد.
الهامی در سال ۱۳۸۵ کار تمرین و ضبط دو اثر شاهنامه کردی (تراژدی رستم و سهراب) و شاهنامه فردوسی (ضحاک ماردوش) را آغاز کرد که با آهنگسازی وی و صدای شهرام ناظری اجرا شده‌است و برای اولین بار در سال ۱۳۸۵ سعی نموده یک داستان از شاهنامهٔ فردوسی را به اختصار (با گروه تلفیقی مقامی-سنتی) روایت کند
در سال ۱۳۹۴ همراه با گروه فردوسی و شهرام ناظری آلبوم درفش کاویانی را انتشار داد.
استاد علی اکبر مرادی :
علی‌اکبر مرادی (زادهٔ ۱۳۳۶ در روستای بان زلاندالاهو )، معلم، مقام‌دان، مقام‌خوان، آهنگساز، خوانندۀ کُرد اهل ایران و نوازندهٔ صاحب سبک تنبور است.
علی‌اکبر مرادی نزد اساتید تنبور همانند سید ولی حسینی، سید محمد علوی و دیگر استادان بنام این ساز در کرمانشاه به تکمیل هنر پرداخت و در سن سی سالگی نواختن تمامی ۷۲ مقام تنبور را آموخت.
وی فعالیت هنری خود را به صورت حرفه‌ای از سال ۱۳۵۰ با تکنوازی تنبور در فرهنگ و هنر کرمانشاه آغاز نموده و در سال ۱۳۵۱ به همراه دوستان هنرمند خود، القاصی و خادمی اولین گروه تنبور را در کرمانشاه تشکیل دادند.
بعد ار آن در سال ۱۳۵۹ گروه تنبور شمس، تشکیل شد و علی‌اکبر مرادی هم یکی از اعضای تشکیل‌دهندهٔ آن گروه بود.
از آن زمان تاکنون موفق به دریافت جوایز مهمی از جشنواره‌های ایران شده‌است.
وی در سال ۱۳۷۲ کار موسیقی خود را به صورت مستقل ادامه داد و جمع‌آوری، فراگیری و ثبت مقامات کهن تنبور را آغاز نمود. این مقامات (۷۲ مقام) سال‌ها بعد توسط خانهٔ فرهنگ‌های جهان در پاریس و بعد از آن در ایران در چهار سی‌دی انتشار یافت، به گونه‌ای که سبب نامزدی مرادی برای دریافت جایزۀ «گرمی» شد.
علی‌اکبر مرادی در زمینهٔ آموزش تنبور نیز فعال بوده و شاگردان بسیاری را تربیت کرده‌است.
در این راستا، وی برای نخستین بار به تنظیم متدی علمی برا آموزش تنبور کرده و کتاب صد درس: آموزش تنبور نوازی را نگارش کرد.
وی همچنین آثار آموزشی و کنسرت‌های آموزشی مختلفی در داخل و خارج از ایران برگزار و ارائه کرده‌است.
از شناخته‌شده‌ترین شاگردان علی‌اکبر مرادی می‌توان به حیدر کاکی، جهانبخش رستمی، آرش مرادی، کوروش مرادی، و فردین فرمانی اشاره کرد.
علی‌اکبر مرادی در حال حاضر مدیریت آموزشگاه موسیقی یارسان در تهران بر عهده دارد و در این آموزشگاه نواختن تنبور را به هنرجویان آموزش می‌دهد.
استاد خلیل عالی نژاد:
سیدخلیل عالی نژاد از اساتید تنبور، خواننده و آهنگساز ایرانی و از رهبران مذهبی یارسان بود.
سید خلیل عالی‌نژاد در سال ۱۳۳۶ و در کرمانشاه در استان کرمانشاه متولد شد. پدرش سید شاهمراد عالی‌نژاد، نوازنده تنبور بود.
سید خلیل مشق تنبور را با سید نادر طاهری آغاز کرد و پس از ۲ سال نزد سید امرالّه شاه‌ابراهیمی رفت.
همچنین از درویش امیر حیاتی نیز بهره برد و بعدها به محضر استاد عابدین خادمی راه یافت؛ در این دوره و به صورت همزمان سرپرستی گروه تنبورنوازان صحنه را نیز بر عهده گرفت.
وی در سال ۱۳۷۵در رشته موسیقی از دانشگاه هنر فارغ‌التحصیل شد.او بر ردیف موسیقی دستگاهی ایران تسلطی کامل داشت.
سید خلیل آواز را از مکتب میرزا حسین خادمی آموخته بود و از نادر نادری دف آموخت و تار را از کیخسرو پور ناظری، نواختن تارش به شیوه نوازندگی مکتب برومند نزدیک بود و پرده‌گیری‌ها و زخمه‌های شمرده و جمله‌بندی‌هایش در سه تار، شیوهٔ نوازندگی یوسف فروتن را به یاد می‌آورد.
سید خلیل همچنین علاوه بر نوازندگی تنبور به ساخت تنبور و سه‌تار نیز پرداخته‌است و ساخته‌های او با مهر شیدا محصول کارگاه مشترک به همراه عبدالرضا رهنما و بعد از سال ۱۳۷۰ در کارگاه شخصیش با مهر قلندر موجود است.
او علاوه بر خوانندگی و تنبور نوازی سه تار هم می‌نواخت و دستی چیره بر آن داشت.
شهریور ماه سال ۱۳۷۷ که به جشنواره موسیقی حماسی آمد و زیر بغل استادش درویش امیر حیاتی را گرفت و او را به صحنه تالار اندیشه آورد تا هنرش را عرضه بدارد. خودش نیز در بخشی از برنامه مقام‌های سوار سوار، سماع رقم چهارم، جلوشاهی و خان امیری را اجرا کرد و زیبایی کارش در آن بود که ماهور ایلامی و عالی مکان را برای اولین بار عرضه نمود که مورد تشویق تماشاگران قرار گرفت.
