پیک گیتار برای چیست

– Thin

مضراب‌های نازک، ضخامتی بین ۰/۴۰ تا ۰/۶۰ میلی‌متر دارند. این مضراب‌ها، طبیعتاً صدای سبک‌تری ارائه می‌دهند و بهترین نتیجه را در نوازندگی‌های لطیف به ارمغان می‌آورند. پیک‌های نازک، به‌ویژه آنها که از سلولوئید ساخته شده‌اند، ارائه‌کننده صدایی شُل و بی‌جان هستند. این مضراب‌ها برای استرامینگ‌های گیتار آکوستیک عالی هستند. همچنین در مواردی که نیاز به ریتم‌های روشن و واضح است -مثل آنچه در بسیاری از آلبوم‌های راک و کانتری به گوش می‌خورد- کارایی بسیار خوبی از خود نشان می‌دهند.

پیک‌های نازک برای اجرای لید گیتار مناسب نیستند؛ زیرا آن صدای گِرد که مورد نیاز تُن لید است را عرضه نمی‌کنند. صدای این پیک‌ها برای اجرای لید، بیش‌از‌حد تیز است و فرکانس‌های بم کمی تولید می‌کنند. در ضمن، به‌واسطه نازکی و انعطاف‌پذیری، کنترل کمی برای لید نوازی به نوازنده ارائه می‌کنند.

– Medium

پیک‌های مدیوم دارای ضخامتی مابین ۰/۶۰ تا ۰/۸۰ میلی‌متر هستند که رایج‌ترین ضخامت برای نوازندگی گیتار است. شاید این پیک‌ها، در هنگام استرام کردن با گیتار آکوستیک، از آن درخشش پیک‌های نازک بی‌بهره باشند، ولی هنوز به‌اندازه کافی انعطاف‌پذیر هستند که در ریتم‌نوازی خوب عمل کنند.

از طرفی، از ضخامت کافی برای نوازندگی پارت‌های لید نیز برخوردار هستند. این ضخامت، ارائه‌کننده میدرنج‌‌های بالای خوبی است و بدون بم کردن صدا، فرکانس‌های میدرنج کافی را نیز به صدا می‌افزاید. هنرجوهای گیتار به استفاده از این ضخامت تمایل بیشتری دارند؛ زیرا این ضخامت، نقطه میانگین است و تقریباً همه نوع صدا و روش نوازندگی را پوشش می‌دهد.

– Heavy

پیک‌های هوی دارای ضخامتی بین ۰/۸۰ تا ۱/۲ میلی‌متری هستند. نوازندگی با این ضخامت، بیشترین میزان کنترل را به نوازنده می‌دهد. مضراب‌های هوی با سروصدای اضافی کمتر، کلاً موجب تمیزی نوازندگی می‌شوند و به سولوهای شما داینامیک بهتری می‌بخشند. اگر بیشتر لید گیتار می‌نوازید، این ضخامت مضراب، مناسب شماست.

– Extra Heavy

آن دسته از گیتاریست‌هایی که به مضراب ضخیم‌تر نیاز دارند، باید به سراغ پیک‌های Extra Heavy بروند. این مضراب‌ها دارای ضخامت ۱/۲ میلی‌متری به بالا هستند. معمولاً گیتاریست‌های bebop و جَز که خواهان صدایی بسیار گرم‌ونرم هستند، با پیک‌های Extra Heavy می‌نوازند. کمپانی Gravity Guitar Picks، مدل‌هایی با ضخامت ۶ میلی‌متر هم تولید می‌کند. من به‌شخصه طرفدار چنین پیک‌هایی نیستم، ولی اگر شما تابه‌حال نوازندگی با مضرابی با ضخامت بالای ۳ میلی‌متر را تجربه نکرده‌اید، پیشنهاد می‌کنم آن را امتحان کنید.

شکل و فرم پیک گیتار

شکل مضراب نیز نقش مهمی در نوازندگی ایفا می‌کند و در چگونگی قرارگیری مضراب بین انگشتان و در نهایت، در راحتی نگهداری آن توسط انگشتان تأثیرگذار است.

– Classic/Standard

اکثر گیتاریست‌ها با این فرم مضراب شروع می‌کنند و معمولاً هم با همین فرم مضراب ادامه می‌دهند. این امر بی‌دلیل هم نیست؛ این فرم و شکل مضراب، سال‌هاست که امتحان خود را پس داده است. اگر مطمئن نیستید کدام فرم مضراب را انتخاب کنید، این مضراب‌ها هرگز شما را ناامید نخواهند کرد.

– Tri-Tip

مضراب‌های سه‌گوش، به‌واسطه آسانی قرارگیری بین انگشتان و نوک کندترشان، معمولاً مورد علاقه نوازنده‌های گیتار آکوستیک و بیس هستند. در ضمن با این فرم مضراب، می‌توان از هر سه گوشه پیک استفاده نمود. به‌نوعی مثل این است که سه مضراب خریداری کرده باشیم. وقتی یکی از نوک‌ها خراب شود، نوک‌های دیگر هنوز قابل استفاده هستند.

– Jazz

درست است که اسم این شکل مضراب، جَز است، ولی می‌تواند پاسخگوی هر نوع موسیقی دیگر نیز باشد. این شکل برای نوازندگی سریع مناسب است. اگر تابه‌حال با مضراب‌های بزرگ‌تر مثل Tri-Tip می‌نواختید، سوئیچ کردن به مضراب‌های Jazz، فوراً باعث افزایش سرعت شما خواهد شد.

– Jumbo Jazz

این شکل تلفیقیست از شکل Jazz و Classic. جامبو جَز، سرعت و دقت پیک‌های Jazz را با سایز بزرگ‌تر Classic ارائه می‌کند.